Another month past.

Hoooooiiii allemaal,
Hier weer even een berichtje van mij. Het is inmiddels eind maart en het is nog steeds hoog zomer hier. Dat houdt in dat het overdag rond de 40 graden is waardoor we nog steeds niet zoveel kunnen doen overdag. ‘s Morgens 6 uur beginnen en van 11-3 pauze en dan weer wat doen. In de middag is het werk vaak het vlees snijden en voorbereiden voor de katten.
De laatste week was het net of ik terug in Nederland was. We hebben 4 dagen onweer gehad wat hier erg spectaculair is en het heeft de laatste 4 dagen van de maand geregend. Gelukkig regende het moet ik eigenlijk zeggen want dat hadden we hard nodig. Er is de afgelopen maanden amper een druppel gevallen dus alles is erg droog en dor hier. Het was wel erg koud. Er is geen centrale verwarming hier en geen isolatie. Dat word nog wat als het winter is. Misschien toch maar een extra dikke trui en sokken gaan halen.
Zaterdag 1 maart hebben we weer met Buhle gewandeld. Al na een half uur had ze een steenbok gevangen. Ze liet de cubs de kill maken. Dit was aan de ene kant leuk om te zien maar aan de ander kant zie je het dier lijden wat natuurlijk niet leuk is. De cubs moeten het leren en daarom moeten ze oefenen. Het was wel leuk om te zien dat een van de 2 het wel echt probeerde te stikken. Ze beet in de keel maar vond de haren wat vervelend omdat die tussen de tanden kwamen en liet weer los. Dit gebeurde een paar keer. De moeder kwam af en toe even kijken en deed nog eens voor waar ze moest bijten. Daarna probeerde ze het weer. De andere snapte er volgens mij niet zoveel van en begon alvast te eten. De steenbok begon te schreeuwen en de andere begon weer in de keel te bijten. Na ong 15 minuten was het dan eindelijk dood. Omdat de cubs het moeten leren grijpen we niet in om de keel door te snijden zoals we bij Jabulani en Themba wel eens doen.
Rond de 10e van maart hebben we te horen gekregen dat Eric niet meer terug komt hier op de farm. Hij had 1 maart terug moeten komen maar was er de 10e nog steeds niet. Omdat dit niet de eerste keer is en hij al meerdere waarschuwingen heeft gehad heeft Will besloten dat hij niet meer terug komt.
We hebben in maart meerder walks met de boys gedaan en ze hebben 3 kudu, 1 duiker, 1 blesbok, 1 nyala en een springbok gevangen. Gelukkig geen gekke dingen dit keer. Alleen een kudu terugslepen is toch wel hard werken hoor. Een hadden ze gevangen in de bergen waar de landrover niet kan komen. Als je dan maar met 4 mensen bent dan is het bijna een mission impossible.
Zonder Eric is het echt een stuk lastiger om de walks te doen want hij was een super goede tracker en wist altijd de cheeta’s weer terug te vinden. Het is al een paar keer gebeurd dat we de broers kwijt zijn geraakt nu. Gelukkig was het langste moment (maar) 2 uur. Het is echt verbazingwekkend hoe snel die beesten zijn en wat voor afstand ze in een korte tijd kunnen afleggen. En ze hebben een mega goede schutkleur waardoor je ze zo voorbij loopt. Ik heb van Yuko gehoord dat ze soms wel 3 dagen hebben lopen zoeken naar een vermiste cheeta. De hele dag ben je dan bezig met zoeken. De cheeta beweegt natuurlijk ook dus waar je vandaag hebt gezocht kan hij de volgende dag wel zijn. De omliggende boerderijen worden ingelicht in de hoop dat ze niet schieten als de cheeta op hun erf komt.
Ook het werk is drukker zonder Eric omdat we nu alles met zijn 2en moeten doen. Tot nu toe redden we ons iig nog prima. Het is een kwestie van belangrijke dingen eerst doen. De meeste dingen kunnen wachten en voor sommige heb je veel vrijwilligers nodig die er niet altijd zijn.
Waar ik wat tegenop zag was een familie die een week zou komen met 2 kinderen van 10 en 11 jaar die een gluten en melkproducten vrij dieet volgden. Gelukkig hadden ze genoeg eten zelf meegebracht en was het helemaal niet moeilijk om met het dieet om te gaan. De kinderen waren echt super leuk en erg werkwillig. Echt leuk om een keer mee te maken.
De vrijwilliger die hier komen zijn allemaal verschillend en komen van over de hele wereld. Zo heb ik inmiddels al mensen uit Duitsland, Frankrijk, Belgie, Engeland, Australië, Zuid-Afrika, Japan, Nieuw Zeeland en Nederland gehad. Sommigen kunnen goed Engels en anderen amper wat het erg moeilijk maakt om de regels en bijvoorbeeld het voeren of de dagindeling uit te leggen. Toch kom je met handen en voeten een heel eind. Mijn engels is ten opzichte van wat het was al een stuk beter! Nog steeds is het niet vloeiend maar hoop dat het langzaam gaat komen.
Op 11 maart zijn de 2 cubs die nog bij Buhle waren naar een ander game reserve gegaan. Ze verblijven nu op Thandeka lodge. De andere 2, semi en shy, zijn de 17e naar een nieuw huis gegaan in Free state naar John Varty. Misschien wel eens van gehoord maar ik kende hem niet. Hij schijnt een eigen programma op national geographic te hebben en is op het moment ook wel bekend als de tijger man. Hij heeft de cheeta’s van het uitsterven afgeholpen en probeert nu hetzelfde met tijgers te doen. Misschien ga ik een bezoekje aan het brengen als ik de mogelijkheid heb.
Buhle heeft ongeveer 2 dagen om de jongen lopen roepen. De eerste walk zonder de cubs had ze een impala gevangen en ging ze daarna trots roepen naar haar jongen die niet kwamen. Dat was wel moeilijk om te zien maar gelukkig lijkt ze nu (eind maart) de jongen te zijn vergeten. In de natuur verlaten ze de moeder ook maar niet als ze zo jong zijn.
Luhka mist haar zusjes ook heel erg en sinds ze alleen is besteden we veel meer tijd aan haar. Vooral in het begin heeft ze erg lopen roepen en at ze slecht maar gelukkig gaat het nu beter. Het leuke is dat we haar nu kunnen gaan trainen. Will heeft me een geheimhoudingscontract laten tekenen over hoe je een cheeta moet trainen zodat ik dit niet in een ander park kan gaan doen als ik hier klaar ben. Hij heeft daar in het verleden slechte ervaringen mee gehad en wil dat niet meer hebben. Hij legt beetje bij beetje uit hoe dit moet maar ik merk dat hij daar nog erg voorzichtig in is. Eerst moet ze leren dat ze naar je moet komen als je haar roept en dat ze je moet volgen. Daar ben ik de 2 weken daarna dan ook druk mee bezig geweest en ze pakt het aardig op.
Wat grappig was is dat er een japanse tv crew was op de farm om Yuko te filmen. Het was grappig om te zien. Ze filmen japanse personen die in het buitenland wonen. Nu woont Yuko hier niet meer maar ze komt wel 2x per jaar 2 a 3 maanden langs en ze heeft hier ruim 4 jaar we gewoond.
Ze willen echt alles filmen. Yuko lopen, Yuko zitten, Yuko aan het eten koken, voeren van de dieren, echt alles. Ook gingen ze filmen hoe we aan het eten waren. Vreselijk was dat. Stel je voor dat jij aan het eten bent en er 5 mensen naar je zitten te kijken en te filmen. En dan moet je doen alsof ze er niet zijn en een leuk gesprek gaan voeren. Erg ongemakkelijk allemaal maar gelukkig gingen stopten ze na 10 minuten met filmen.
En en en… ik hem mn eerste filmdebuut gemaakt. Jaja ik heb wel 3 hele zinnen moeten zeggen haha. En dat gaan ze nasynchroniseren in het japans. Ze klopten aan bij de deur en ik moest open doen. Daarna vroegen ze of ik ook een Japanse vrouw ken die hier zou wonen. Dus ik vertellen dat ik Yuko ken en daarna heb ik ze naar haar toegebracht. Ja ja.. Oh de acteur die het aan mij vroeg was trouwens langer dan dat ik ben. Hij schijnt bekend te zijn in Japan. Hij droeg vreselijke kleding. Een harembroek (beter bekend als drollenvanger) van zwarte fluwelen stof en had rare schoenen aan. Zal wel mode zijn daar in Japan. Ben benieuwd of ze me er ook uit gaan knippen. Yuko zegt dat ze me het eindresultaat zal opsturen.
Oh ja wat ik ook weer heb meegemaakt. Ik zat een programma op tv te kijken en Will kwam erbij zitten. Na eerst wat gepraat te hebben vroeg hij ineens hoe mijn religie was. Toen ik vertelde dat ik niet echt in een God geloof heeft hij daarna bijna 1,5 uur lopen preken en proberen me te bekeren. Het was eigenlijk best een grappig gesprek. Hij is er echt heilig van overtuigd dat als je niet in God geloofd je in de hel beland. Ook al ben je een goed mens. Op personen van hetzelfde geslacht vallen dat kan niet, die mensen zijn bezeten door de duivel. 1,5 jaar geleden geloofde hij zelf niet maar sinds de dood van zijn vrouw 2 jaar geleden is hij helemaal omgeslagen. Mensen hebben het nodig om te lijden en het ‘licht’ daardoor te zien. Maar goed ik zal jullie hier verder niet meer mee lastig vallen.
Zaterdag 30 maart was de dag dat we haar buiten haar verblijf hebben gewandeld. Ze vond het allemaal erg spannend en was opgewonden maar luisterde goed dus ik ben best wel trots op mezelf. Hoop dat we haar vaker kunnen gaan wandelen nu, ook als Will er niet is.
Op het moment van schrijven zit ik hier in een dikke trui, sjaal en lange broek. Vind het maar niks dat de winter eraan komt.

Dikke kus,
Cynthia

PS: fotos staan weer op fb.