This is Africa
Blijf op de hoogte en volg Cynthia
08 Maart 2013 | Zuid-Afrika, Steytlerville
This is Africa…
Omdat jullie nu inmiddels wel weten hoe mijn dagen zo ongeveer zijn ingedeeld heb ik besloten om de leuke, gekke, stomme, spannende of andere bijzondere momenten met jullie te delen. Lijkt me voor jullie vast ook leuker om te lezen dan de opsomming van mijn dagen hier.
We hebben ons echt moeten behelpen met het vlees omdat de coolroom t/m donderdag niet gewerkt heeft. Het vlees moest allemaal ingevroren worden en optijd weer ontdooit zijn zodat we het kunnen snijden en voeren. Het duurt ongeveer 1,5 dag om een been of emmer met vlees te ontdooien dus daar moet je rekening mee houden bij het eruit halen van het vlees. De kudu die we maandag opgesneden hadden hebben we maar in een boom opgehangen want het was buiten de coolroom nog kouder dan erin. Omdat de ruimte nu leeg was konden we hem wel helemaal goed schoon maken. De muren en deuren en vloeren hebben we allemaal onder handen genomen en het zag er daarna weer veel beter uit. Eerst zou dinsdag avond iemand komen om hem te repareren maar die is uiteindelijk pas donderdag avond gekomen… TIA is een uitspraak die je hier veel hoort, ook wel This Is Africa. Ook een veel voorkomend begrip hier is ‘now’. We doen het now, wat betekend over ong 15 minten of we doen het now now, wat 5 minuten later betekend. Nu, zoals in Nederland direct is, dat kennen ze hier niet. In het begin was dat irritant maar je gaat eraan wennen. Net zoals dat je nooit op de afgesproken tijd vertrekt of opgehaald word.
We hebben ook palen uitgegraven van de dogsite. Dit was een hels karwei. De voorbereiding hiervoor was weer nul dus eenmaal aangekomen hadden we niet al het juiste gereedschap bij ons. Tevens waren de palen ingegraven met cement wat we kapot moesten bikken. Met een instrument wat Eric een koevoet noemt lukte dat redelijk. We hebben er denk ik 2 uur over gedaan om 2 palen uit te graven. De palen zijn ong 20 cm in doorsnee en iets van 4,5 meter lang. Ik denk dat we dit in een uur hadden kunnen doen als we ook scheppen, en andere spullen mee hadden genomen.
Ik heb ook een paar cheethawalks gedaan. Zowel met de broers als met Buhle. Dinsdag hebben we met de broers gejaagd. Na ong 3 uur hadden ze beide een springbok gevangen. Eentje mogen ze opeten maar die andere moesten we terugslepen. En dat is zwaar kan ik je vertellen. Anderhalf uur lang heb ik samen met Yuko en een andere vrijwilligster Bec het karkas terug naar het kamp gesleept. Ik had de volgende dag zelfs wat spierpijn! De twee andere meiden wilden namelijk niet vlees of dode dieren aanraken en Cathy, de oudere vrouw had het al zwaar met de walk zelf dus dat konden we haar niet aandoen. Eric moest achterblijven om bij de broers om ze weer terug te leiden naar het kamp.
Ook een dag later toen Buhle een kudujong had gevangen, wilde een van de meiden niet helpen. Je kan iemand niet dwingen maar toch is het best irritant als iemand niet wil helpen.
De walk met Buhle was een leuke walk. In het begin zagen we 2 jakhalzen die een haas probeerden te vangen, we zagen een bat-eared-fox en ik heb 2 achtervolgingen van Buhle gezien. De eerste achtervolging was een steenbok die ze op een haar na miste en de tweede was die van de baby kudu. De cubs blijven dan op zon moment ergens wachten en roepen de moeder of andersom. Toen Buhle de kudu gevangen had kwamen de cubs al snel eraan. Het was nog niet helemaal dood en ik denk dat Buhle het de cubs wilde leren maar ze snapten het niet want ze begonnen na wat te kijken te eten. Natuurlijk begon de baby te schreeuwen en gelukkig greep Buhle in en ging verder met het stikken.
Op vrijdag 22 feb een baby giraffe gered uit de mond van de cheetahs. Na een half uur probeerde Jabulani een red hartebeest te vangen maar had helaas geen succes. Weer een half uur verder zag in de verte een Giraffe met een baby lopen. Helaas zagen de broers deze ook en begonnen ze de giraffe te stalken. Ik heb nog geprobeerd ze de andere kant op de lokken maar helaas was dit niet gelukt. Jabulani kwam steeds dichterbij terwijl de moeder giraffe hem probeerde weg te lokken door van de baby weg te lopen. Hij trapte er niet in en had al vrij snel de baby te pakken. Op dat moment begonnen Eric en ik te rennen. Best lastig want we stonden boven op een berg. De grond is rotsachtig en er zijn heel veel planten dus je moet goed uitkijken waar je loopt. Gelukkig wist Eric precies waar we wezen moesten en waren we vrij snel ter plaatse. Jabulani was nog bezig de baby te stikken toen Eric hem probeerde eraf te slaan met een stok terwijl ik probeerde Themba weg te jagen want die zou anders al gaan beginnen met eten. Hij moest best hard slaan want de cheeta’s instinkt is om niet los te laten. Gelukkig liet Jabulani los en was de baby nog niet dood. Snel heb ik de nek recht gelegd zodat hij (of zij ik weet niet was het was) weer goed kon ademen. In het begin ging het moeizaam maar later begon hij beter en regelmatig te ademen. Toen was het lastig om de broers van de prooi weg te jagen. Met stokken kwamen we een heel eind. Je slaat met de stok voor de bosjes of op de grond van waar ze staan. Ze gaan wel blazen maar doen verder niks. Op een gegeven moment kwam de rest eraan (die konden niet zo snel) en was het makkelijker om ze tegen te houden. Ook moesten we de baby laag houden want zodra die zou bewegen zullen de broers weer proberen aan te vallen.
Aan de ene kant is het zielig voor de cheetahs om hun prooi weg te nemen maar er zijn hier maar weinig giraffen dus als we het kunnen voorkomen mogen ze die niet doden. Nadat de baby veilig was ben ik snel terug gelopen naar het huis om vlees voor de broers te halen om ze bij de giraffe weg te lokken. Snel is hier een relatief woord want ik heb er een half uur over gedaan om terug te lopen naar het kamp. Ik denk dat het ongeveer 3 km lopen was. Daar stond de landrover die ik kon pakken om nog 1,5 km naar het huis te rijden. Will vroeg wat er was en schoot me te hulp. Met een bloedgang gingen we terug met het vlees en wondspray en touw. Gelukkig wist ik ongeveer waar de rest was want er is geen signaal dus bellen kan je niet en de walky talky was leeg omdat hij niet goed was opgeladen (zul je altijd zien op zn moment).
Zodra we weer bij de giraf aankwamen heb ik de cheetahs weggelokt met het vlees, wat bestond uit 2 achterbenen van een springbok. Het was nog bevroren maar ze trapten er wel in en volgden me. Toen heb ik weer het hele eind gelopen naar het kamp. De nodige beweging heb ik dus wel weer gehad voor vandaag.
Na ongeveer 45 minuten kwam de moeder terug met de vader om de baby op te halen. Ik heb dit niet gezien maar het schijnt echt een super mooi moment te zijn geweest. Al met al was het een bijzondere ervaring. Gelukkig hebben anderen fotos gemaakt die ik van ze mocht kopieren want zelf had ik daar geen tijd voor.
Aan het eind van de middag hebben we ze nog opgezocht maar helaas konden we ze niet meer vinden.
De volgende dag begon met een walk met Buhle en de cubs. Dit keer was de jager (Chris Bolton) ook mee en zou na de walk gaan jagen. Helaas begon het al snel warm te worden dus besloten we om naar 2 uur er een punt achter te zetten. Chris schoot een impala die we aan Buhle gaven en we konden haar toen naar huis lokken. Als ze niks gevangen heeft en je hebt niks om te lokken dan komt ze niet. Nadat we terug kwamen hebben we met de andere cubs gespeeld en het water van de servals verschoond en even bij ze gezeten.
Na de lunch ben ik weer voor slager gaan spelen en heb ik samen met Yuko en Amy 7 impalas en een springbok gesneden. Het gaat me steeds makkelijker af. Aan het eind van de middag hebben we een game drive gegaan en de giraffe nogmaals gezocht. We vonden haar bij de moeder en ze leek oke. Savonds hadden we weer een braai en daarna op bedje.
Zondag is uitslaapdag maar echt uitslapen lukt niet. Ten eerste ben ik zo gewend om steeds rond 5.30 op te staan dat 7.00 nu uitslapen is en ten tweede is het erg warm al vroeg in de ochtend. De vrijwilligers waren naar Addo, een olifantenpark, waardoor het lekker rustig was.
Om 8 uur vroeg Will of ik zin had om mee te gaan schieten. Dit leek me wel leuk dus ben ik meegegaan. Het viel me vies tegen om te kunnen richten. Het geweer is zwaar, veel zwaarder dan ik verwacht had, maar gelukkig had ik alle 3 de schoten in de vierkant. Schijnt best goed te zijn voor de eerste keer maar ik wil ze natuurlijk meteen in de roos. Het schot zelf is erg hard. Ik had dan ook oordoppen in want anders ben je na een paar schoten doof geloof ik. Na het schieten besloten we weer om de giraffe te checken. Na 3 uur zoeken vonden we het eindelijk. Het lag languit in het gras. Toen we dichterbij kwamen kwamen we erachter waarom het lag. Het was dood helaas. Het was nog warm en niet stijf dus het moest net gebeurd zijn. De moeder was in de buurt en kwam op ons afgelopen dus we hebben het snel ingeladen (wat echt best zwaar is) en zijn weggereden. Eenmaal thuis gekomen is Gert begonnen met het villen van de giraffe en hebben we gekeken of we de oorzaak van de dood konden vinden. De longen, hart en leven zagen er goed uit maar de luchtpijp was gescheurd en de slagader was wat beschadigd. Jabulani heeft hem te goed te pakken gehad en is met zijn scherpe tanden door de dikke huid van de giraffenhals gedrongen. De huis is daar wel een halve cm dik en best taai dus kan je nagaan hoe scherp de tanden van een cheetah zijn.
In de middag heb ik niet zoveel meer gedaan. Ik heb lekker bij de cubs en servals gezeten en in het zwembad gelegen en een boek gelezen. Heerlijk was het.
Maandag 25 februari kwamen er 3 nieuwe aan. Petra van 37 jaar uit Belgie, Lena 41 jaar uit Duitsland en Yasunori, 19 jaar uit Japan. Wel leuk om weer wat oudere mensen hier te hebben. Die zijn toch serieuzer en vind het het niet erg om wat te doen. De jongeren willen ook graag zonnen en hebben problemen met het vroege opstaan.
Eric is deze week vrij dus kunnen we geen cheetah walk doen. Ik mag ze nog niet leiden en Gert heeft het te druk met andere dingen. Naja ik zou ze wel mogen leiden maar heb de kundigheid niet om ze te tracken. Als ze eenmaal gaan stalken verdwijnen ze vaak uit het zicht en dan moeten we ze weer opzoeken. Eric weet ze meestal meteen te vinden maar ik heb het vaak verkeerd. Dan liggen ze 500 meter meer naar rechts bijvoorbeeld. Eric is me al wel dingen aan het uitleggen en aan het leren maar de voetsporen kan ik nog niet terugvinden op de rotsachtige ondergrond.
Tot en met woensdag hebben we hier verder niet zoveel uitgevoerd. Het is vanaf zondag echt vreselijk warm hier. Met woensdag tot nu toe de ergste dag. Ik denk dat het rond de 40 graden was met weinig wind. En als er al een bries was dan was het hete lucht. Het was net alsof iemand met een fohn in je gezicht zat te blazen. In de ochtend tot ongeveer half 11 kunnen we wat doen maar vanaf dan begint het zweet je overal uit te breken. Zeker de nieuwe vrijwilligers kunnen hier slecht mee omgaan omdat het in Europa nu winter is dus we moeten rustig aan doen. Of de temperatuur echt zal wennen denk ik niet maar ik merk wel dat ik het iets beter kan verdragen. Komt miscchien ook omdat ik al een kleurtje begin te krijgen. Mn armen en benen dan want de rest is wit. Ziet er niet uit maar goed ik loop hier niet naakt rond dus niemand die het ziet.
Ik heb verder overdag wat de werkers geholpen. We zijn bezig om de cottages te verbouwen en er een keuken te maken zodat de vrijwilligers daar zelf kunnen koken en niet meer in het huis hoeven te wonen. Hiervoor moesten we met de trailer zand halen en cement vervoeren. Aangezien ik nog nooit met een trailer gereden heb is het best lastig om dit te doen, zeker het achteruit rijden. Maar oefening baart kunst dus ik hoop dat ik hier goed ik ga worden want op het moment word ik keihard uitgelachen.
Ik ben benieuwd wat maart me gaat brengen!!
Dikke kus Cynthia
Omdat jullie nu inmiddels wel weten hoe mijn dagen zo ongeveer zijn ingedeeld heb ik besloten om de leuke, gekke, stomme, spannende of andere bijzondere momenten met jullie te delen. Lijkt me voor jullie vast ook leuker om te lezen dan de opsomming van mijn dagen hier.
We hebben ons echt moeten behelpen met het vlees omdat de coolroom t/m donderdag niet gewerkt heeft. Het vlees moest allemaal ingevroren worden en optijd weer ontdooit zijn zodat we het kunnen snijden en voeren. Het duurt ongeveer 1,5 dag om een been of emmer met vlees te ontdooien dus daar moet je rekening mee houden bij het eruit halen van het vlees. De kudu die we maandag opgesneden hadden hebben we maar in een boom opgehangen want het was buiten de coolroom nog kouder dan erin. Omdat de ruimte nu leeg was konden we hem wel helemaal goed schoon maken. De muren en deuren en vloeren hebben we allemaal onder handen genomen en het zag er daarna weer veel beter uit. Eerst zou dinsdag avond iemand komen om hem te repareren maar die is uiteindelijk pas donderdag avond gekomen… TIA is een uitspraak die je hier veel hoort, ook wel This Is Africa. Ook een veel voorkomend begrip hier is ‘now’. We doen het now, wat betekend over ong 15 minten of we doen het now now, wat 5 minuten later betekend. Nu, zoals in Nederland direct is, dat kennen ze hier niet. In het begin was dat irritant maar je gaat eraan wennen. Net zoals dat je nooit op de afgesproken tijd vertrekt of opgehaald word.
We hebben ook palen uitgegraven van de dogsite. Dit was een hels karwei. De voorbereiding hiervoor was weer nul dus eenmaal aangekomen hadden we niet al het juiste gereedschap bij ons. Tevens waren de palen ingegraven met cement wat we kapot moesten bikken. Met een instrument wat Eric een koevoet noemt lukte dat redelijk. We hebben er denk ik 2 uur over gedaan om 2 palen uit te graven. De palen zijn ong 20 cm in doorsnee en iets van 4,5 meter lang. Ik denk dat we dit in een uur hadden kunnen doen als we ook scheppen, en andere spullen mee hadden genomen.
Ik heb ook een paar cheethawalks gedaan. Zowel met de broers als met Buhle. Dinsdag hebben we met de broers gejaagd. Na ong 3 uur hadden ze beide een springbok gevangen. Eentje mogen ze opeten maar die andere moesten we terugslepen. En dat is zwaar kan ik je vertellen. Anderhalf uur lang heb ik samen met Yuko en een andere vrijwilligster Bec het karkas terug naar het kamp gesleept. Ik had de volgende dag zelfs wat spierpijn! De twee andere meiden wilden namelijk niet vlees of dode dieren aanraken en Cathy, de oudere vrouw had het al zwaar met de walk zelf dus dat konden we haar niet aandoen. Eric moest achterblijven om bij de broers om ze weer terug te leiden naar het kamp.
Ook een dag later toen Buhle een kudujong had gevangen, wilde een van de meiden niet helpen. Je kan iemand niet dwingen maar toch is het best irritant als iemand niet wil helpen.
De walk met Buhle was een leuke walk. In het begin zagen we 2 jakhalzen die een haas probeerden te vangen, we zagen een bat-eared-fox en ik heb 2 achtervolgingen van Buhle gezien. De eerste achtervolging was een steenbok die ze op een haar na miste en de tweede was die van de baby kudu. De cubs blijven dan op zon moment ergens wachten en roepen de moeder of andersom. Toen Buhle de kudu gevangen had kwamen de cubs al snel eraan. Het was nog niet helemaal dood en ik denk dat Buhle het de cubs wilde leren maar ze snapten het niet want ze begonnen na wat te kijken te eten. Natuurlijk begon de baby te schreeuwen en gelukkig greep Buhle in en ging verder met het stikken.
Op vrijdag 22 feb een baby giraffe gered uit de mond van de cheetahs. Na een half uur probeerde Jabulani een red hartebeest te vangen maar had helaas geen succes. Weer een half uur verder zag in de verte een Giraffe met een baby lopen. Helaas zagen de broers deze ook en begonnen ze de giraffe te stalken. Ik heb nog geprobeerd ze de andere kant op de lokken maar helaas was dit niet gelukt. Jabulani kwam steeds dichterbij terwijl de moeder giraffe hem probeerde weg te lokken door van de baby weg te lopen. Hij trapte er niet in en had al vrij snel de baby te pakken. Op dat moment begonnen Eric en ik te rennen. Best lastig want we stonden boven op een berg. De grond is rotsachtig en er zijn heel veel planten dus je moet goed uitkijken waar je loopt. Gelukkig wist Eric precies waar we wezen moesten en waren we vrij snel ter plaatse. Jabulani was nog bezig de baby te stikken toen Eric hem probeerde eraf te slaan met een stok terwijl ik probeerde Themba weg te jagen want die zou anders al gaan beginnen met eten. Hij moest best hard slaan want de cheeta’s instinkt is om niet los te laten. Gelukkig liet Jabulani los en was de baby nog niet dood. Snel heb ik de nek recht gelegd zodat hij (of zij ik weet niet was het was) weer goed kon ademen. In het begin ging het moeizaam maar later begon hij beter en regelmatig te ademen. Toen was het lastig om de broers van de prooi weg te jagen. Met stokken kwamen we een heel eind. Je slaat met de stok voor de bosjes of op de grond van waar ze staan. Ze gaan wel blazen maar doen verder niks. Op een gegeven moment kwam de rest eraan (die konden niet zo snel) en was het makkelijker om ze tegen te houden. Ook moesten we de baby laag houden want zodra die zou bewegen zullen de broers weer proberen aan te vallen.
Aan de ene kant is het zielig voor de cheetahs om hun prooi weg te nemen maar er zijn hier maar weinig giraffen dus als we het kunnen voorkomen mogen ze die niet doden. Nadat de baby veilig was ben ik snel terug gelopen naar het huis om vlees voor de broers te halen om ze bij de giraffe weg te lokken. Snel is hier een relatief woord want ik heb er een half uur over gedaan om terug te lopen naar het kamp. Ik denk dat het ongeveer 3 km lopen was. Daar stond de landrover die ik kon pakken om nog 1,5 km naar het huis te rijden. Will vroeg wat er was en schoot me te hulp. Met een bloedgang gingen we terug met het vlees en wondspray en touw. Gelukkig wist ik ongeveer waar de rest was want er is geen signaal dus bellen kan je niet en de walky talky was leeg omdat hij niet goed was opgeladen (zul je altijd zien op zn moment).
Zodra we weer bij de giraf aankwamen heb ik de cheetahs weggelokt met het vlees, wat bestond uit 2 achterbenen van een springbok. Het was nog bevroren maar ze trapten er wel in en volgden me. Toen heb ik weer het hele eind gelopen naar het kamp. De nodige beweging heb ik dus wel weer gehad voor vandaag.
Na ongeveer 45 minuten kwam de moeder terug met de vader om de baby op te halen. Ik heb dit niet gezien maar het schijnt echt een super mooi moment te zijn geweest. Al met al was het een bijzondere ervaring. Gelukkig hebben anderen fotos gemaakt die ik van ze mocht kopieren want zelf had ik daar geen tijd voor.
Aan het eind van de middag hebben we ze nog opgezocht maar helaas konden we ze niet meer vinden.
De volgende dag begon met een walk met Buhle en de cubs. Dit keer was de jager (Chris Bolton) ook mee en zou na de walk gaan jagen. Helaas begon het al snel warm te worden dus besloten we om naar 2 uur er een punt achter te zetten. Chris schoot een impala die we aan Buhle gaven en we konden haar toen naar huis lokken. Als ze niks gevangen heeft en je hebt niks om te lokken dan komt ze niet. Nadat we terug kwamen hebben we met de andere cubs gespeeld en het water van de servals verschoond en even bij ze gezeten.
Na de lunch ben ik weer voor slager gaan spelen en heb ik samen met Yuko en Amy 7 impalas en een springbok gesneden. Het gaat me steeds makkelijker af. Aan het eind van de middag hebben we een game drive gegaan en de giraffe nogmaals gezocht. We vonden haar bij de moeder en ze leek oke. Savonds hadden we weer een braai en daarna op bedje.
Zondag is uitslaapdag maar echt uitslapen lukt niet. Ten eerste ben ik zo gewend om steeds rond 5.30 op te staan dat 7.00 nu uitslapen is en ten tweede is het erg warm al vroeg in de ochtend. De vrijwilligers waren naar Addo, een olifantenpark, waardoor het lekker rustig was.
Om 8 uur vroeg Will of ik zin had om mee te gaan schieten. Dit leek me wel leuk dus ben ik meegegaan. Het viel me vies tegen om te kunnen richten. Het geweer is zwaar, veel zwaarder dan ik verwacht had, maar gelukkig had ik alle 3 de schoten in de vierkant. Schijnt best goed te zijn voor de eerste keer maar ik wil ze natuurlijk meteen in de roos. Het schot zelf is erg hard. Ik had dan ook oordoppen in want anders ben je na een paar schoten doof geloof ik. Na het schieten besloten we weer om de giraffe te checken. Na 3 uur zoeken vonden we het eindelijk. Het lag languit in het gras. Toen we dichterbij kwamen kwamen we erachter waarom het lag. Het was dood helaas. Het was nog warm en niet stijf dus het moest net gebeurd zijn. De moeder was in de buurt en kwam op ons afgelopen dus we hebben het snel ingeladen (wat echt best zwaar is) en zijn weggereden. Eenmaal thuis gekomen is Gert begonnen met het villen van de giraffe en hebben we gekeken of we de oorzaak van de dood konden vinden. De longen, hart en leven zagen er goed uit maar de luchtpijp was gescheurd en de slagader was wat beschadigd. Jabulani heeft hem te goed te pakken gehad en is met zijn scherpe tanden door de dikke huid van de giraffenhals gedrongen. De huis is daar wel een halve cm dik en best taai dus kan je nagaan hoe scherp de tanden van een cheetah zijn.
In de middag heb ik niet zoveel meer gedaan. Ik heb lekker bij de cubs en servals gezeten en in het zwembad gelegen en een boek gelezen. Heerlijk was het.
Maandag 25 februari kwamen er 3 nieuwe aan. Petra van 37 jaar uit Belgie, Lena 41 jaar uit Duitsland en Yasunori, 19 jaar uit Japan. Wel leuk om weer wat oudere mensen hier te hebben. Die zijn toch serieuzer en vind het het niet erg om wat te doen. De jongeren willen ook graag zonnen en hebben problemen met het vroege opstaan.
Eric is deze week vrij dus kunnen we geen cheetah walk doen. Ik mag ze nog niet leiden en Gert heeft het te druk met andere dingen. Naja ik zou ze wel mogen leiden maar heb de kundigheid niet om ze te tracken. Als ze eenmaal gaan stalken verdwijnen ze vaak uit het zicht en dan moeten we ze weer opzoeken. Eric weet ze meestal meteen te vinden maar ik heb het vaak verkeerd. Dan liggen ze 500 meter meer naar rechts bijvoorbeeld. Eric is me al wel dingen aan het uitleggen en aan het leren maar de voetsporen kan ik nog niet terugvinden op de rotsachtige ondergrond.
Tot en met woensdag hebben we hier verder niet zoveel uitgevoerd. Het is vanaf zondag echt vreselijk warm hier. Met woensdag tot nu toe de ergste dag. Ik denk dat het rond de 40 graden was met weinig wind. En als er al een bries was dan was het hete lucht. Het was net alsof iemand met een fohn in je gezicht zat te blazen. In de ochtend tot ongeveer half 11 kunnen we wat doen maar vanaf dan begint het zweet je overal uit te breken. Zeker de nieuwe vrijwilligers kunnen hier slecht mee omgaan omdat het in Europa nu winter is dus we moeten rustig aan doen. Of de temperatuur echt zal wennen denk ik niet maar ik merk wel dat ik het iets beter kan verdragen. Komt miscchien ook omdat ik al een kleurtje begin te krijgen. Mn armen en benen dan want de rest is wit. Ziet er niet uit maar goed ik loop hier niet naakt rond dus niemand die het ziet.
Ik heb verder overdag wat de werkers geholpen. We zijn bezig om de cottages te verbouwen en er een keuken te maken zodat de vrijwilligers daar zelf kunnen koken en niet meer in het huis hoeven te wonen. Hiervoor moesten we met de trailer zand halen en cement vervoeren. Aangezien ik nog nooit met een trailer gereden heb is het best lastig om dit te doen, zeker het achteruit rijden. Maar oefening baart kunst dus ik hoop dat ik hier goed ik ga worden want op het moment word ik keihard uitgelachen.
Ik ben benieuwd wat maart me gaat brengen!!
Dikke kus Cynthia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
